Slechts op bezoek: een kijkje binnen de muren van Torentijd in Middelburg
- 01 aug 2019
- 6 minuten
Torentijd is De Stad!
“Ik denk het niet, maar ik zal het eens voor jullie vragen.” Remco Potter, die complexbeveiliger is bij Torentijd, gaf ons niet veel kans op een kijkje achter de schermen bij zijn werkgever, toen we daar onlangs naar vroegen. Een paar dagen later stuurde hij ons een berichtje: “ze zijn hier juist heel enthousiast over jullie komst! Bel ze maar even.”
Omdat de Middelburgse gevangenis (officieel PI Middelburg) altijd al hoog op ons wensenlijstje stond belden we directiesecretaresse Sung van ’t Veer diezelfde middag nog. Ze bevestigde dat we van harte welkom waren en vroeg of we misschien ook aandacht zouden kunnen besteden aan de wervingsavond, op donderdag 22 augustus. Torentijd heeft namelijk zo’n vijftien openstaande vacatures.
Maar natuurlijk! Bij dezen: PI Middelburger is onder meer op zoek naar nieuwe complexbeveiligers, penitentiair inrichtingswerkers en medewerkers arbeid. Over de functies lees je alles op de vacaturepagina. Voor de wervingsavond kun je jezelf opgeven tot 19 augustus. Op 12 september volgt er dan nog een selectiedag voor iedereen die concrete belangstelling heeft.
Eén ding is zeker: hoe het ís om in een gevangenis te werken hebben we dinsdag gehoord en gezien. Er werd maar liefst tweeëneenhalf uur voor ons uitgetrokken. Eerst kletsten we met Remco en Sung, vervolgens werden we hartelijk ontvangen door Madelon van den Berg, die sinds begin dit jaar vestigingsdirecteur is van Torentijd.
Het is ondoenlijk om ál onze indrukken hier samen te vatten, maar reken maar dat we diep onder de indruk waren. Van de omvang van het complex bijvoorbeeld, van alle voorzieningen die er zijn te vinden, of van de hoeveelheid personeel t.o.v. het aantal gedetineerden (170 vs 177). We noemen maar een paar dingen.
Tijdens de rondleiding leerden we veel. Madelon en Remco legden onder meer uit waarom de gebouwen van moderne gevangenissen een kruisvorm hebben, in plaats van een koepel of flatstructuur. Als je daar meer over wilt weten is een artikel van NRC, uit 1996, wel aardig. Dat het artikel uit de tijd is dat Torentijd werd geopend is geen toeval. Begin volgend jaar viert de gevangenis het 25-jarig jubileum. Daar hopen we later nog op terug te komen, want dat wordt zeker geen besloten feestje!
We leerden ook dat het interieur van Torentijd wordt gemoderniseerd momenteel. Madelon vertelde dat het idee is om ‘Zeeland naar binnen te halen’. Je ziet inderdaad overal foto’s van Zeeuwse bouwwerken en landschappen, en op de lange muren van de gangen en trappenhuizen prijken sinds kort enorme panoramafoto’s en fragmenten van oude Zeeuwse kaarten en plattegronden. Fraai!
Madelon, die zelf niet in Middelburg woont, was een beetje verbaasd toen ze zag hoe groot het ons-kent-ons-gebeuren is in deze stad. “Kennen jullie elkaar hier allemaal soms?” Nou, dat nu ook weer niet, maar we liepen inderdaad nogal wat bekenden tegen het lijf. Van de meesten wísten we niet eens dat ze in Torentijd werken. Zo bleek de kok een klasgenoot van de lagere school te zijn. Die hadden we al járen niet gezien. Hij bleek nog net zo vrolijk te zijn als vroeger en legde graag uit waarom een eigen keuken in een gevangenis bijzonder is, en waarom voor het menu van de gevangenis óók rekening moet worden gehouden met allergieën en andere zaken.
Natuurlijk spraken we ook over allerlei meningen en misverstanden rondom het gevangeniswezen. Zijn onze gevangenissen niet te luxe? Bestaat er echt zoiets als een wipkamertje? Hoeveel gedetineerden zijn er eigenlijk in Nederland, en wat kosten die? Madelon en Remco hadden overal antwoorden op en waren daarbij open en eerlijk, voor ons gevoel. Natuurlijk zijn er dingen waarover je kunt discussiëren. Maar als je zelf redeneert vanuit de straffen die sommigen verdienen moet je ook bedenken hoe we in Nederland omgaan met detentie en tweede kansen. We citeren van de vacaturepagina: “het uiteindelijke doel is om gedetineerden na hun straf goed voorbereid en succesvol terug te laten keren in de maatschappij”.
De foto’s staan in ongeveer dezelfde volgorde als onze rondleiding. Hopelijk wordt in ieder geval duidelijk dat het er in Nederlandse gevangenissen niet aan toe gaat zoals in de complexen die we kennen van series als Prison Break.
We hebben uiteraard geen gevangenen op de foto gezet of gesproken, maar we hebben er veel gezien. Het gekste was wel dat je van niemand weet waaróm hij daar zit. De echte zware jongens zitten ook niet apart van de anderen. De verdeling wordt gemaakt op basis van gedrag (en er is een onderscheid tussen de gevangenis, het Huis van Bewaring en het arrestantencomplex).
Het is geen wereld van water en brood meer, maar we kunnen ons best voorstellen dat iemand die op straat leeft en bijvoorbeeld verslaafd is het helemaal niet erg vindt om een paar maanden achter de tralies te verdwijnen. Tegelijkertijd moet je, ondanks het feit dat gedetineerden ook allerlei rechten hebben niet uitvlakken waar ze allemaal in worden beperkt. Niks geen mobieltjes of internet. Het is al heel wat dat ze een televisie kunnen huren. Of zoals Madelon opmerkte: “De gedetineerden zijn niet alleen hun vrijheid kwijt, maar ook hun wilsbeschikking.” Daar knapt niemand van op, zou je denken.
Een lang verhaal, dat beseffen we. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de bibliotheek, de medische vleugel, de werkplaatsen en alle producten die in Torentijd worden gemaakt. En ook niet over hoe dat gaat met bezoekjes en meer van die dingen. Dat bewaren we dan maar tot het jubileum in januari!
Wil je nu al meer volgen? Check dan op Instagram vooral de account van afdelingshoofd Jan, die ons daar sinds vorige maand inkijkjes geeft bij Torentijd. Interessant!
https://www.instagram.com/jan_in_het_gevang/
Echt? Nog meer lezen? Alsjeblieft:
‘Tuchtelingen’, de geschiedenis van het gevangeniswezen in Middelburg
